“Dört erkek kardeşimin de gözleri açık renk. Gri yeşil. Neden böyle olmuş bilmiyorum. Olmuş işte. Anamın gözleri kahverengi ama babamınkiler böyle yeşil. Atalarım da öyleymiş. Tanrı vergisi.” diyor altı yaşında olan bir öğrenci.
”Ya kalbin ne renk senin? Annenin kalbi? Babanın kalbi? Kardeşlerinin kalbi? O da mı tanrı vergisi?” soruyorum ben.
“Kalbim ne renk bilmiyorum. Kimsenin kalbinin ne renk olduğunu bilmiyorum. Gri siyah belki. Kalbim çok acıyor onu biliyorum.” cevap veriyor Kanyonga isimli o aynı çocuk.
“Neden böyle peki?” diye soruyorum ben. Cevabı bilsem de tutamıyorum kendimi; onun cevabını duymak istiyorum. Ne de olsa o daha iyi biliyor atalarını, renk tonlarını, ağrı seviyelerini; söz konusu onun kalbi, onun hayatı.
Add comment